Nieobecność

Syn gra w orkiestrze szkolnej a pod koniec listopada odbył się koncert.
Ojciec wiedział o koncercie od dawna, pytany czy wybierze się z nami zapewniał, że tak.
I jak zwykle, w ostatniej chwili, kiedy już wychodziliśmy stwierdził, że nie idzie.
Bo miał ciężki dzień w pracy, bo wrócił późno...
Ale do sklepu monopolowego po alkohol zdążył wstąpić!

Instrument

Ponieważ córka zaczyna naukę gry na pianinie, w domu pojawił się instrument.
Na razie to tylko pożyczony keyboard.
 Wnoszę go do domu a miernota komentuje:

- Jeszcze kurw* keyboard do tego wszystkiego!

Ping pong ważniejszy niż dzieci

W maju syn brał udział w szkolnym przedstawieniu.

Tata nie pojawił się na widowni. Grał w tym czasie w ping ponga.

Wczoraj miała miejsce ceremonia ukończenia przedszkola córki.

Tata ponownie wybrał grę w ping ponga.

Widać na jakim miejscu na liście priorytetów Miernoty plasują się ping pong oraz dzieci.

Zapłakać się na śmierć

Czasem łatwiej mi gdzieś pojechać samej niż z dziećmi, zwłaszcza z młodszą córką.
Mąż jak ognia unika sytuacji, kiedy to musi zostać z dziećmi. Zdarza się, że mimo że wcześniej ustalone było, że jadę coś załatwić sama, córka w ostatniej chwili urządza scenę, że chce z mamą. A jej ojciec, zamiast jakoś załagodzić sytuację, zagadać, odwrócić uwagę dziecka, jeszcze dolewa oliwy do ognia a pewnego zimowego deszczowego dnia złapał dziecko za rękę i przyprowadził mi ją do samochodu, taką nie ubraną i w samych skarpetkach przez rozmoknięty i zamieniony w błotne bajoro trawnik, oznajmiając, oskarżycielskim tonem że dziecko chce jechać ze mną. I to ja miałam się czuć winna całej tej sytuacji. A jeśli by się dziecko rozchorowało, to też byłaby moja wina, a jakże!

Wielokrotnie wrzucał mi ją do samochodu właśnie tak, bez kurtki, czapki czy butów i stwierdzał:

- Zostawisz ją, żeby się tak zadarła na śmierć?

A dzisiaj, mimo, że obchodzone jest u nas święto rodzinne (Dzień Matki), zebrał się do kolegi grać w ping ponga. Córka płacze i prosi, żeby nie jechał. Miernota odpycha dziecko i ogania się od córki zirytowany jak od naprzykrzających się komarów. I nie przeszkadza mu, że dziecko płacze. Widać w tej sytuacji może zadrzeć się na śmierć.

Jedenastolatek pyta

- Mamo, dlaczego tata nie robi nic fajnego ze mną?
- ???
- No bo tata Michała i Mateusza zabiera ich na ryby, tata Patryka zabiera go hiking, a mój tata nigdzie mnie nie zabiera i niczego fajnego ze mną nie robi...

I kto teraz wprawi nowe drzwi do toalety?

Kazałam córce posprzątać zabawki.
Marudziła, jęczała, w końcu poprosiłam syna by jej pomógł.

Syn zaczął zbierać zabawki a córka ani kiwnęła palcem.

Syn się zdenerwował i tłumaczy jej, że ma jej pomóc a nie sprzątać za nią.

W tym momencie wtrącił się miernota, który cały czas był obecny i wiedział co się dzieje.
Nie, nie poparł syna polecając córce posprzątać swoje zabawki. Wydarł się natomiast na niego, że ma nie prowokować siostry.

Syn poczuł się urażony - a kto by się tak nie poczuł na jego miejscu? Ale wie, że nie ma co z ojcem dyskutować, więc tylko zrobił minę dając ujść nieco frustracji, ale nie odezwał się słowem.

Ojciec jednak minę zauważył i wpadł w szał. Rzucił się w stronę syna ze słowami "Ja cię nauczę gówniarzu!" Syn ma refleks niezły, więc uciekł i zamknął się w toalecie.

- Otwieraj! - wrzeszczy miernota pod drzwiami. Syn nie głupi - nie otwiera.

Miernota kopną więc z całej siły w drzwi, rozwalając zamek i uszkadzając framugę.

W tym momencie dobiegłam do obojga i nie pozwoliłam zrobić dziecku krzywdy.

I nie mogę oprzeć się skojarzeniu: "Bo zupa była za słona."

Obojętność wobec choroby dziecka

Syn zachorował na krup.
Rano, dużo wcześniej niż zazwyczaj, krzątam się, podaję dziecku środek przeciwgorączkowy, uspakajam dziecko, które ma problemy z oddychaniem - miernota zachowuje się, jakby nic się nie działo.
W końcu nie mogę znieść tego jego całkowitego braku zainteresowania i oznajmiam, że dziecko jest chore i ma gorączkę. Reakcja miernoty:

- No to co?

A ja nadal nie mogę pojąć jak można być aż tak obojętnym wobec własnego dziecka!